Donderdagavond even voor zeven uur. Voor het gebouw van het Amsterdams Steunpunt Wonen staan twaalf jongeren geduldig te wachten tot de kamerloting kan beginnen. Als de deur opengaat, stormen ze naar het prikbord met de advertenties. Vanavond zijn er slechts twee kamers in de aanbieding, alleen voor vrouwen. Teleurgesteld druipen de meeste jongens na een minuutje dan ook af. Blijkbaar hebben ze niet de moeite genomen om van tevoren over het kameraanbod te bellen. Voor Samar Kassem is het vanavond wel raak.

De Fannius Scholtenbuurt? Oudere bewoners trekken hun wenkbrauwen op. De Staatsliedenbuurt zal je bedoelen! Op die buurt met zijn roerige kraakverleden zijn de deels nog steeds anarchistische bewoners trots. Lage huren, ons kent ons en als het moet massaal in actie. Bijvoorbeeld als het grootkapitaal in de vorm van Albert Heijn een piepkleine vestiging wil uitbreiden. Maar ook anderszins. Zo pakten bewoners zelf overlast van gebruikers en dealers aan. Niet een buurt die het moet hebben van koopkracht, wel van sociale samenhang.

Jarenlang is er gepuzzeld op het ontwerpstructuurplan. Bij de start van de planvorming steunde iedereen de keuze voor meer stedelijkheid. In de Noordelijke Randstad moeten 150 duizend nieuwe woningen verrijzen. Amsterdam levert een derde deel van die bouwproductie, zo zijn de bestuurders in de regio met elkaar overeengekomen.

Sinds 1998 bestaan er in Amsterdam afspraken over de verkoop van sociale huurwoningen. Deze afspraken zijn vastgelegd in het Eerste Convenant Verkoop, dat werd ondertekend door de Amsterdamse Federatie van Woningcorporaties (AFWC), de gemeente Amsterdam, de stadsdelen en de Huurdersvereniging Amsterdam. In totaal mochten er in de periode van het eerste convenant, die liep tot en met 2001, maximaal 15.575 woningen worden verkocht. Er werd per stadsdeel vastgesteld hoeveel woningen er maximaal verkocht mochten worden.

In het vorige nummer hief architectuurhistoricus Vincent van Rossem een verrassend loflied aan op de Westelijke Tuinsteden: ”meesterwerken van de naoorlogse huisvestingspolitiek, en niet te overtreffen”. Hij vindt de geplande herstructurering “niet alleen asociaal, maar ook een aanslag op onze culturele erfenis”. En daarbij volgt de retorische vraag: “Wat is er toch mis met de portieketagewoning?”